Ne zaman kendimi tuhaf hissetsem yazmak gelir içimden... bu akşam da bi hüzün çöktü üstüme... hayırdır inşallah... iki haftadır kardeşim benimle kalıyodu Rize'de... akşamları bi ses arıyor insan, varlığı iyi gelmişti... şimdi onsuz döndüm köyden, ilk akşamın garipliği herhalde... yarın geçer umarım... :) yahu ben eskiden böyle duygusal değildim sanki... evden uzaklaşmaya başladıkça bi duygusallık sardı beni... :) daha bi fark eder oldum önceleri göremediğim bazı gerçekleri.... insan ne çok özlermiş meğer sevdiklerini, ne çok ararmış etrafında... ve insanın en büyük destekçisi ailesiymiş her durumda... anne-babanın, çocuklarını koruyup kollamaları doğanın kanunu gereğidir belki ama kardeşlerin birbirlerine destek olmaları ne hoş şeymiş... kendimi çok şanslı hissediyorum bu açıdan; her konuda konuşabileceğim, fikrine danışabileceğim, yardım isteyebileceğim kardeşlere sahibim... Allah'ım hiçbirinin eksikliğini göstermesin! (Amin) bak duygusallaştım yine :'( seviyorum lan sizi... :))
Not: Yukarıdaki yazı, bir içten gelimsel-dışa vurumsal duygu patlamasının eseridir... Lütfen dikkate alınız... Saygılar... :))
